Iedereen die weleens een inboedel heeft opgeruimd van iemand die is overleden, zeker als dat om een ouder of grootouder gaat, weet ook hoe emotioneel het kan zijn als de stoffering van een heel leven – kleding, huisraad, boeken - in een vrachtwagen van een Kringloopbedrijf gekieperd moet worden omdat niemand er belangstelling voor heeft. Nadat kinderen en kleinkinderen een aandenken hebben uitgezocht, een horloge of een servies, past de rest – wat paperassen en fotoalbums - met gemak in een doos die op zolder kan verstoffen. Dit was het leven van Vader – of Moeder.
Wat deden ze met hun levens? Waren ze ‘van hun tijd’? Of hielden ze vast aan het verleden? Werden ze slachtoffer van het lot? Wisten ze de ‘dader van hun eigen leven’ te blijven, in plaats van ‘de collaborateur van de omstandigheden’, zoals de filosoof Peter Sloterdijk dat eens scherp omschreef?[i]Uit welke idealen bestond de bagage die ze bij zich hielden en steeds herschikten in nieuwe omgevingen?
Dit waren de belangrijkste vragen die me bezighielden toen ik de Gucci-koffer van Sotheby’s op mijn eigen zolder eens goed ging bekijken.
[i]Peter Sloterdijk, Je moet je leven veranderen. Amsterdam (Boom) 2011 [Frankfurt 2009], p.53
Comments